ﻋﺎﺑﺮﯼ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻏﺮﯾﺐ…
ﺳﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﯼ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ.
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺳﺪ، ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾت ، به ﻧﺴﯿﻢ…
ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺗﻪ ﺍﯾﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﯼ ﺗﻨﮓ.
ﺭﻭﺯﯼ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﺍﯾﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﯼ ﻣﺎ…
ﻛﻮﭺ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ.
ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﯿﺮ ﻧﺴﯿﻢ…
ﺑﺎﻝ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻛﻮﭼﻪ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﻣﯿﺪﺍﺩ.
ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﺭﻓﺖ…
ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺭﯾﻜﯽ…
ﻋﺎﺑﺮﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﺧﯿﺰ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ…
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ…
ﺟﻤﻊ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﯼ ﻧﺴﯿﻢ…
ﺳﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ.
ﺷﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﻋﺎﺑﺮ ﻫﻢ…
ﭘﯿﻜﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.
ﻭ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺍﻧﺪﻙ…
ﺩﺭ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ.
